علل عارضه افتادگی پا و درمان آن

عارضه افتادگی پا

افتادگی پا که گاهی اوقات فوت دراپ نیز نامیده می‌شود، اصطلاحی عمومی برای دشواری در بلند کردن قسمت جلوی پا است. اگر افتادگی پا داشته باشید، هنگام راه رفتن ممکن است قسمت جلوی پای شما روی زمین کشیده شود. افتادن پا بیماری نیست. بلکه نشانه یک مشکل اساسی عصبی و عضلانی یا آناتومیکی است.

گاهی اوقات افتادن پا موقتی است اما می‌تواند دائمی باشد. اگر با این مشکل مواجه هستید. ممکن است نیاز به بستن مچ پا و پا داشته باشید تا پای خود را در حالت طبیعی نگه دارید.

تشخیص افتادگی پا

افتادگی پا نوعی اختلال است که معمولاً در معاینه بدنی تشخیص داده می‌شود. پزشک فرد را در حال پیاده روی و عضلات پای او را بررسی می‌کند. علاوه بر این، پزشک بی‌حسی استخوان درشت نی و همچنین قسمت بالای پا و انگشتان را نیز کنترل می‌کند.

افتادن پا خود یک علامت است و پزشک شما می‌خواهد بفهمد چه چیزی باعث آن شده است. آزمایشات در مورد علت افتادگی پا می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• اشعه ایکس: ممکن است از اشعه ایکس ساده برای یافتن رشد بافت نرم یا ناهنجاری استخوان استفاده شود که ممکن است عارضه را تشخیص دهد.
• سونوگرافی. ممکن است برای بررسی کیست یا تومور‌هایی که ممکن است روی عصب فشار آورند استفاده شود.
• اسکن توموگرافی کامپیوتری: از این روش می‌توان برای یافتن رشد (توده ها) یا سایر تغییرات در هر نقطه از بدن استفاده کرد.
• تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): مخصوصاً در تجسم ضایعات بافت نرم که ممکن است باعث فشرده سازی عصبی مانند دیسک لغزنده (دیسک افتاده) که در کمر می‌شود بسیار مفید است.
• الکترومیوگرافی (EMG): این روش فعالیت الکتریکی در عضلات و اعصاب را اندازه گیری می‌کند تا محل آسیب در امتداد عصب آسیب دیده را پیدا کنند.

درمان دراپ فوت

اگر بتوان علت اصلی افتادگی پا را درمان کرد، این عارضه ممکن است بهبود یابد یا از بین برود. اگر علت اصلی آن قابل درمان نباشد، افتادگی پا ممکن است دائمی باشد. برخی از آسیب‌های عصبی می‌توانند بهبود یابند اما بهبودی کامل تا دو سال طول می‌کشد. علاوه بر درمان مشکل اساسی، درمان خاص ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مهاربند یا آتل. این موارد به نگه داشتن پا در حالت عادی کمک می‌کند.

بریس افتادگی پا یا ارتز مچ پا (AFO): این‌ها درمان شامل آتل مخصوص مچ پا به شکل L هستند. آنها به سادگی پا را در زافیه ۹۰ درجه تا پایین ساق نگه می‌دارند تا مچ نتواند پایین بیاید و روی زمین کشیده شود.

فیزیوتراپی: ورزش برای تقویت عضلات پا ممکن است مشکلات مربوط به راه رفتن همراه با افتادن پا را بهبود بخشد. ورزش‌های کششی می‌توانند از ایجاد سفتی در پاشنه پا جلوگیری کنند.

کفش‌های تخصصی: کفش‌های مجهز به مهاربندهای فنر دار می‌توانند مانع از افتادگی پا هنگام راه رفتن شوند.

تحریک عصب. گاهی تحریک عصب پرونئال مشترک باعث کاهش دراپ فوت می‌شود. این نوع درمان معمولاً در اکثر افراد به خصوص افراد معلول مورد استفاده قرار می‌گیرد و گاهی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی یا تحریک الکتریکی عملکردی نامیده می‌شود. بسیاری از افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس یا سکته مغزی، با این درمان پاسخ بسیار خوبی داده اند.

عمل جراحی: بسته به علت، جراحی عصب گاهاً مفید است و هدف آن ترمیم یا پیوند عصب است. اگر افتادن پا طولانی مدت باشد، جراحی پیچیده‌‌ای که تاندون‌های کار را به موقعیت دیگری منتقل می‌کند، گاهی مورد توجه قرار می‌گیرد.

علل

فوت دراپ یا افتادن پا معمولاً به دلیل سوء عملکرد عصب در قسمت پایین ساق پا ایجاد می‌شود. این می‌تواند به دلیل مشکلاتی باشد که هم از پایین ساق پا و هم بالاتر از ستون فقرات و رشته‌های عصبی آن منشا می‌گیرد.

ولی به طور کلی شایع‌ترین دلایل این عارضه شامل این موارد است:

• آسیب به عصب مشترک پرونال.
• آسیب کمر (از جمله دیسک «لغزنده» (دیسک افتاده) که بر اعصاب قسمت پایینی پا تأثیر می‌گذارد).
• افتادگی پا نیز می‌تواند به دلایل دیگر آسیب عصبی باشد. البته به ندرت، این عارضه می‌تواند به دلیل آسیب به عضلات پایین پا و تومور باشد.

دلایل دیگر عبارتند از:

• تعویض مفصل ران.
• عمل جراحی زانو.
• آسیب عصب سیاتیک.
• سندرم Cauda equina (بیماری که با فشرده سازی اعصاب در قسمت انتهایی نخاع معمولاً در اثر دیسک یا لغزش دیسک یا تومور ایجاد می‌شود)
• دیابت با نوروپاتی محیطی.
• سکته.
• حمله ایسکمی گذرا (TIA)
• مولتیپل اسکلروزیس (ام اس).
• فلج مغزی.
• بیماری Charcot-Marie-Tooth
• پولیومیت (به ندرت باعث افتادگی پا می‌شود).
• بیماری نورون حرکتی.
• آتاکسی فردریش.
• تومور مغزی
• واکنش به دارو یا الکل.

دستگاه افتادگی پا

اگر به دلیل ابتلا به هر بیماری در بلند کردن قسمت جلوی پای خود که به عنوان افتادن پا یا گاهی اوقات فوت دراپ شناخته می‌شود ، مشکل دارید احتمال دارد که پزشک گزینه‌های مختلفی از جمله پوشیدن بریس افتادگی پا را به شما پیشنهاد دهد. بریس افتادگی پا در زمانی که شما در حال حرکت و فعالیت هستید با محافظت از قسمت جلو پا، باعث کاهش میزان خم شدن مچ می‌شود و از این طریق به فرد در حرکت بهتر کمک می‌کند. بریس به صورت مکانیکی پا را بالا می‌برد اما همچنین از حرکت احتمالی پا جلوگیری می‌کند، بنابراین از احتمال فعال شدن عضلات آسیب دیده جلوگیری می‌کند.

اما گزینه دیگری که بسیار مفیدتر است دستگاه افتادگی پا یا تحریک الکتریکی عملکردی (FES) می‌باشد که در اطراف پای شما درست زیر زانو قرار می‌گیرد و یک سیگنال الکتریکی را به عصب پرونئال می‌فرستد، که با تحلیل حرکات عصبی باعث می‌شود ماهیچه‌هایی شما توانایی بلند کردن پا را به دست آورند. این وسایل کمکی برای بهینه سازی راه رفتن با فعال کردن مسیرهای عصبی عضلات فلج و آزادسازی فرد از محدودیت‌های جسمی بریس‌ها در نظر گرفته شده است. این تحریک الکتریکی باعث کاهش آتروفی و خستگی هنگام راه رفتن می‌شود، این یکی از عارضه جانبی رایج در استفاده از بریس‌ها است.

دستگاه افتادگی پا صرفا فقط توسط افرادی که مبتلا به فوت دراپ استفاده نمی‌شوند، بلکه توسط بازماندگان سکته مغزی و کسانی که فلج مغزی، ضایعه نخاعی یا آسیب مغزی دارند نیز استفاده می‌شوند.

دستگاه افتادگی پا شامل یک محرک الکتریکی است که با باتری کار می‌کند، این محرک دارای دو الکترود و هدایت الکترودی است، که توسط یک کاف روی پای آسیب دیده درست زیر زانو قرار می‌گیرند. در مقایسه با بریس‌ها این دستگاه راه رفتن بهتر، راحتی بیشتر و ظاهر طبیعی‌تر را برای بیماران فراهم می‌کند. در حال حاضر دستگاه افتادگی پا شاید بهترین گزینه برای افرادی باشد که با این عارضه دست و پنجه نرم می‌کنند.